Πολυτεχνείο = αντίσταση - ανιδιοτέλεια - ήθος
Αφιερώνουμε αυτό το τρίπτυχο σε όλα τα κουστουμαρισμένα ανθρωπάκια , τις μαριονέτες του συστήματος, σε αυτούς που ξέχασαν ποιοι πραγματικά είναι, σε όλους τους ξεγάνωτους τενεκέδες που νόμισαν πως ξαφνικά έγιναν "κάτι" και "κάποιοι" , που τους ξέρει μόνο η μάνα τους και κάποιοι δυστυχισμένοι που περιμένουν τη σωτηρία.
Το αφιερώνουμε σε κάθε ημιμαθή που το παίζει καθοδηγητής, στον κάθε καραγκιόζη που υπεραμύνεται των λαϊκών συμφερόντων, σε κάθε χατζιαβάτη που ανακάλυψε την πολιτική έξω από τα Υπουργικά γραφεία και τις δημόσιες υπηρεσίες, στο κάθε γλειφτρόνι που γλειφει εκεί που έφτυνε, στον κάθε τζιπάτο που επικαλείται το σοσιαλισμό και την κοινωνική δικαιοσύνη .
Το αφιερώνουμε στον κάθε αγράμματο παραγοντίσκο, στον κάθε παραμυθά, στον κάθε βιαστή της ψυχής των φτωχών ανθρώπων που περιμένουν καρτερικά να τους δώσει προσωρινή έστω λύση για τη φτώχια τους.
Το αφιερώνουμε στον κάθε αχυράνθρωπο που κάνει κωλοτούμπες για ένα δίφραγκο, στον κάθε μικροσπιούνο εφαψία της εξουσίας, στα ανθρωπάρια που παίζουν με τον πόνο των ανθρώπων.
Το αφιερώνουμε σε όσους επειδή έβαλαν ένα βρακί μεταξωτό νόμισαν πως έγιναν "βασιλείς ", σε όσους σε μέρες τηλεοπτικής δημοκρατίας σπρώχνονται οι κακόμοιροι για μια φωτογραφία, σε όλους αυτούς τους ελλειμματικούς τύπους που το βράδι τρώνε καρπαζιές και την ημέρα πηγαίνουν τοίχο - τοίχο.
Το αφιερώνουμε σε όλους τους άκαπνους "αγωνιστές", στο κάθε ανιστόρητο νούμερο, στον κάθε λιμοκοντόρο και στην κάθε κυράτσα που βάφει το μαλλί για να πάει στην πορεία, στον κάθε μικρογιάπη, στον κάθε σοσιαλιστή αλογομούρη, στον κάθε φιλελεύθερο κουμαρτζή, στο κάθε πολιτικό ξέκωλο.
Αν κάποιοι διάβασαν τον εαυτό τους, υπάρχει ακόμη σωτηρία. Χαμηλά το βλέμμα, μέσα η γλώσσα, τεντωμένα τα αυτιά και συγγνώμες, πολλές συγγνώμες.
Αφιερώνουμε αυτό το τρίπτυχο σε όλα τα κουστουμαρισμένα ανθρωπάκια , τις μαριονέτες του συστήματος, σε αυτούς που ξέχασαν ποιοι πραγματικά είναι, σε όλους τους ξεγάνωτους τενεκέδες που νόμισαν πως ξαφνικά έγιναν "κάτι" και "κάποιοι" , που τους ξέρει μόνο η μάνα τους και κάποιοι δυστυχισμένοι που περιμένουν τη σωτηρία.
Το αφιερώνουμε σε κάθε ημιμαθή που το παίζει καθοδηγητής, στον κάθε καραγκιόζη που υπεραμύνεται των λαϊκών συμφερόντων, σε κάθε χατζιαβάτη που ανακάλυψε την πολιτική έξω από τα Υπουργικά γραφεία και τις δημόσιες υπηρεσίες, στο κάθε γλειφτρόνι που γλειφει εκεί που έφτυνε, στον κάθε τζιπάτο που επικαλείται το σοσιαλισμό και την κοινωνική δικαιοσύνη .
Το αφιερώνουμε στον κάθε αγράμματο παραγοντίσκο, στον κάθε παραμυθά, στον κάθε βιαστή της ψυχής των φτωχών ανθρώπων που περιμένουν καρτερικά να τους δώσει προσωρινή έστω λύση για τη φτώχια τους.
Το αφιερώνουμε στον κάθε αχυράνθρωπο που κάνει κωλοτούμπες για ένα δίφραγκο, στον κάθε μικροσπιούνο εφαψία της εξουσίας, στα ανθρωπάρια που παίζουν με τον πόνο των ανθρώπων.
Το αφιερώνουμε σε όσους επειδή έβαλαν ένα βρακί μεταξωτό νόμισαν πως έγιναν "βασιλείς ", σε όσους σε μέρες τηλεοπτικής δημοκρατίας σπρώχνονται οι κακόμοιροι για μια φωτογραφία, σε όλους αυτούς τους ελλειμματικούς τύπους που το βράδι τρώνε καρπαζιές και την ημέρα πηγαίνουν τοίχο - τοίχο.
Το αφιερώνουμε σε όλους τους άκαπνους "αγωνιστές", στο κάθε ανιστόρητο νούμερο, στον κάθε λιμοκοντόρο και στην κάθε κυράτσα που βάφει το μαλλί για να πάει στην πορεία, στον κάθε μικρογιάπη, στον κάθε σοσιαλιστή αλογομούρη, στον κάθε φιλελεύθερο κουμαρτζή, στο κάθε πολιτικό ξέκωλο.
Αν κάποιοι διάβασαν τον εαυτό τους, υπάρχει ακόμη σωτηρία. Χαμηλά το βλέμμα, μέσα η γλώσσα, τεντωμένα τα αυτιά και συγγνώμες, πολλές συγγνώμες.
