Θα έχετε διαπιστώσει φίλοι αναγνώστες ότι στο συγκεκριμένο blog οι αναρτήσεις μας έχουν αραιώσει αισθητά τον τελευταίο καιρό. Αφήσαμε την πολύ ενδιαφέρουσα καθημερινότητα σε άλλους φίλους και αποφασίσαμε να «παρεμβαίνουμε» όταν κρίνουμε ότι οποιοδήποτε δικό μας σχόλιο ή άποψη συμβάλλει με τον άλφα ή βήτα τρόπο στο διάλογο αλλά και την αντιπαράθεση για τα τοπικά πράγματα με όρους όμως πολιτικής.
Η φιλολογία των τελευταίων ημερών , πολύ φυσιολογικά, στρέφεται γύρω από τις επικείμενες δημοτικές εκλογές. Θα λέγαμε ότι ανάμεσα σε σωστές αντιλήψεις , κριτικές απόψεις και ιδέες έχουν κάνει την εμφάνισή τους , με τη μορφή πλέον της παραφιλολογίας που φτάνει μέχρι τα όρια της ίντριγκας, και πρακτικές που λειτουργούν περισσότερο αποσυνθετικά παρά ενωτικά απέναντι στη νέα κατάσταση και τα νέα δεδομένα στην τοπική κοινωνία.
Κάποιοι ούτως ή άλλως έχουν αναλάβει εργολαβικά τη σωτηρία των πολιτών στο πλαίσιο μιας ανομολόγητης μάχης με την ιστορία. Αυτοί επιμένουν διαχρονικά σε «λύσεις» που η άλλη πλευρά , η ιστορία δηλαδή, διαρκώς και μετά μανίας απορρίπτει.
Άλλοι πάλι , υπεργολάβοι όμως αυτή τη φορά, προσπαθούν με οποιοδήποτε τρόπο, να αναλάβουν ρόλους που θα τους βγάλουν από το πολιτικό και επικοινωνιακό τέλμα. Χρησιμοποιούν μεθόδους που… όταν τους χρησιμοποιούν οι άλλοι. πάντοτε τους καταδικάζουν ! Καταδικάζουν το λαϊκισμό ενώ είναι αυτοί που με την καθημερινή τους πρακτική λαϊκίζουν διαρκώς. Με πολιτικές φιλανθρωπίας και ψευδεπίγραφης αλληλεγγύης προσπαθούν να πάρουν μερίδιο από μια τοπική κοινωνία που αν πρώτα τους κοίταζε με συμπάθεια και σχετική επιφύλαξη, σήμερα τους κλείνει την πόρτα και τους θεωρεί καμένο χαρτί. Βερμπαλισμός, αστυνομική και καταγγελτική λογική, χλεύη και ειρωνείες είναι τα επικοινωνιακά μέσα που χρησιμοποιούν. Πρόσφατα, αυτοί οι ορκισμένοι τοποτηρητές των λαϊκών συμφερόντων, άρχισαν να κάνουν χρήση και της «δημιουργικής λογιστικής» προκειμένου να πείσουν, εις μάτην όμως, τους πολίτες. Αν σε αυτά προσθέσουμε και τις «διαδικτυακές συμμαχίες» με έναν απίθανο θίασο από πολιτικά ανέραστους και σάτυρους όπου η πολιτική αποχή, ο πολιτικός ναρκισσισμός ,ο ιδιάζων νευρωτισμός τους και η διανοητική τους κρίση έχει προ πολλού ξεπεράσει τα σύγχρονα επιστημονικά standards , τότε γίνεται εύκολα αντιληπτό από τον καθένα , ότι αυτό το περίεργο παραπολιτικό συνονθύλευμα δίνει απλά τη μάχη της επιβίωσής του. Η καθημερινότητα όλων έχει περιοριστεί στον κλεφτοπόλεμο που με την απεγνωσμένη προσπάθεια να χτίσουν μια εικονική πραγματικότητα, νομίζουν και φαντάζονται ότι επηρεάζουν τους πολίτες.
Είναι περισσότερο από εμφανές ότι το εγχείρημα Κασιμάτη στον Κορυδαλλό έφερε δεξιά και αριστερά μεγάλες πολιτικές απονευρώσεις. Ακύρωσε προσδοκίες και επιδιώξεις, αμφισβήτησε δεδομένα ιερατεία και έδωσε χώρο και φωνή σε ανθρώπους που ήταν εκ προοιμίου αποκλεισμένοι από τα κοινά και τη διοίκηση της πόλης. Προκάλεσε συγκλίσεις αλλά και αποκλίσεις, λειτούργησε ως συνδετικός κρίκος ακόμη και ετερόκλητων, κατά την παραδοσιακή αντίληψη βέβαια, ομάδων και φορέων χωρίς να ανοίξει μύτη. Με άλλα λόγια επαναπροσδιόρισε το περιεχόμενο της σχέσης της γενικής πολιτικής με την τοπική κοινωνία Οδήγησε κάποιους παραδοσιακούς θύλακες συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης σε νέες επιλογές και συγκλίσεις σε πείσμα κάθε Κασσάνδρας που διέβλεπε διαλυτικές τάσεις και αποσυνθετικές διαδικασίες. Επέβαλε τελικά την ανάγκη των τοπικών προτεραιοτήτων ως υπέρτατη επιλογή καταργώντας στην ουσία τη τακτική της γενικής καταγγελίας των πάντων που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στην αδράνεια και τον εφησυχασμό. Είναι ορατό ότι η πολιτική της σημερινής δημοτικής αρχής αποτελεί μια νέα λογική προσέγγισης και σχεδιασμού στα τοπικά πράγματα όπου με πολυσυλλεκτικές και συνθετικές διαδικασίες υπερβαίνει τα παραδοσιακά κομματικά αδιέξοδα και αγκυλώσεις χωρίς βέβαια να δημιουργεί ασφυξία στους φορείς που την συνδιαμορφώνουν.
Ο εγκλωβισμός τελικά στο πέλαγος των προσωπικών επαληθεύσεων και αναζητήσεων κάθε άλλο παρά ωφελεί οποιονδήποτε εμπλέκεται σε μια τέτοια διαδικασία. Η προοπτική της πόλης διαμορφώνεται με συλλογικές πολιτικές που δεν ακυρώνουν κατ’ ανάγκη ρόλους και πρωτοβουλίες . Είναι όμως περισσότερο από κάθε άλλη φορά δεδομένο ότι οι επί μέρους πρωτοβουλίες δεν προηγούνται αλλά έπονται. Το εγχείρημα Κασιμάτη μπαίνει, μάλλον θριαμβευτικά από ότι όλα δείχνουν, στη δεύτερη φάση του. Θα είναι μια φάση δύσκολη με πολλά νέα και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αφού η γενική και τοπική συγκυρία οδηγεί σε ιδιαίτερες προσαρμογές και παραδοχές. Αυτό οφείλουμε όλοι στην πόλη μας να το αντιληφθούμε. Είναι ο μόνος τρόπος για να πετύχουμε.. Να πορευτούμε δηλαδή με το ίδιο ασφαλές όχημα στο μέλλον.
