Ότι βρισκόμαστε σε κρίση και ύφεση είναι πέρα από κάθε αμφιβολία. Ότι οι συνέπειες της κρίσης θα είναι σαρωτικές είναι επίσης αναμενόμενο. Αυτό που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν είναι ότι άνοιξε και αυτή τη φορά ένας "πόλεμος" ανάμεσα στους νεοφιλελεύθερους και κεϊνσιανιστές οικονομολόγους σχετικά με τους ενδεδειγμένους τρόπους αντιμετώπισης του προβλήματος. Οι μεν πρώτοι ισχυρίζονται ότι πρέπει η "διευθέτηση" του προβλήματος να αφεθεί στην ίδια την αγορά, απορρίπτοντας κάθε μορφή παρεμβατισμού , οι δε δεύτεροι προτρέπουν σε παρεμβάσεις επενδυτικού χαρακτήρα προτρέποντας τα κράτη να αυξήσουν τις δημόσιες επενδύσεις στοχεύοντας σε μια εκ των έσω ανάπτυξη που σταδιακά θα απορροφίσει τις συνέπειες της κρίσης. Σε συνδυασμό με απόψεις για απελευθέρωση μεγαλύτερων ποσοτήτων χρήματος στην αγορά - εδώ βέβαια υπάρχει ο κίνδυνος του υπερπληθωρισμού - αλλά και τη δημιουργία των bad banks που θα απορροφήσουν τους τοξικούς τίτλους, θεωρούν ότι θα ενεργοποιήσουν τη ζήτηση και την κατανάλωση. Βέβαια η δημιουργία και εφαρμογή δέσμης μέτρων είναι ιδιαίτερα δύσκολη στην Ευρωπαϊκή κοινωνία αφού σ΄αυτήν βρίσκει κανείς ετερόκλητες οικονομίες και ανάλογες πολιτικές. Άλλο Γαλλία και άλλο Τσεχία δηλαδή. Φαίνεται ότι βαδίζουμε σε μια λογική οικονομικού νεοπροστατευτισμού που όμως δεν είναι συμφέρουσα για τις ενδιάμεσες οικονομίες όπως η δική μας. Από την άλλη οι ισχυρές οικονομίες της Ευρώπης δεν φαίνεται ότι είναι πρόθυμες να πληρώσουν το μάρμαρο για λογαριασμό των υπολοίπων.Τελικά οι "ντόπιοι πολιτκοί" από όπου και αν προέρχονται πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί όταν καταθέτουν απόψεις άσχετα από τις προθέσεις τους. Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά αφού υπάρχει πάντοτε το ερώτημα αν και κατά πόσο η εφαρμογή μιας σειράς μέτρων θα ανακουφίσει πρόσκαιρα αλλά την ίδια στιγμή θα επιβαρύνει ακόμη περισσότερο τους μακροοικονομικούς δείκτες της εγχώριας οικονομίας. Άλλο ο πολιτικός βερμπαλισμός και άλλο η ωμή οικονομική πραγματικότητα.
