Δημοκρατική αριστερά. Δεκανίκι ή εφαλτήριο ;

Η δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα έχει πάντοτε ενδιαφέρον. Το πιο ενδιαφέρον είναι να δει κανείς αν πρόκειται για προϊόν οργανωτικής μίτωσης χωρίς αυτοδύναμο και αυτόνομο πολιτικό και ιδεολογικό πυρήνα ή αν πρόκειται για ένα δημιούργημα που επιτάσσουν οι καιροί και οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες.
Το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς βρίσκεται , τουλάχιστον μέχρι τώρα, ανάμεσα στα πυρά μιας κριτικής που το θέλει ως αριστερό άλλοθι του κυβερνώντος κόμματος και τις ζητωκραυγές αυτών που θεωρούν ότι έφτασε η ώρα για αναπροσανατολισμό της αριστεράς σε θέσεις και λύσεις που δεν μένουν μόνο στη μάχη για την επίλυση παλιών συντροφικών λογαριασμών ή στα όρια μιας ατέρμονης επαναστατικής γυμναστικής.
Είναι λάθος να τοποθετηθεί κανείς και να πάρει θέση τώρα. Πάντως και μόνο το γεγονός ότι κάποια «αριστερά στερεότυπα» αμφισβητούνται, είναι από μόνο του σημαντικό. Άλλωστε ο δογματισμός είτε ως παλαιοδογματισμός είναι ως νεοδογματισμός στη βάση του παραμένει ίδιος αφού έτσι κι αλλιώς οδηγεί μόνο σε αγκυλώσεις και αδιέξοδα. Μένει βέβαια να δούμε αν όντως οι νέοι αμφισβητίες οριοθετούνται πολιτικά και ιδεολογικά απέναντι στις κατεστημένες αντιλήψεις και δεν είναι απλά ένα ακόμη αριστερό πυροτέχνημα. Είναι όμως νωρίς για συμπεράσματα.