skip to main |
skip to sidebar
Γνωρίσαμε το Νίκο Λεγάκη το 1991. Από την πρώτη στιγμή καταλάβαμε ότι είχαμε μαζί μας έναν υπέροχο άνθρωπο και επιστήμονα με ατελείωτη κοινωνική ευαισθησία. Η απώλεια του Νίκου Λεγάκη είναι πολύ μεγάλη. Για τις γειτονιές του Πειραιά, για τους αδύναμους συνανθρώπους μας, για την επιστήμη που υπηρέτησε με αφοσίωση και πάθος, για τη δημοκρατία, για το προοδευτικό κίνημα. Καλό του ταξίδι.
Αδυνατούμε να κατανοήσουμε τις περί κομματικής ανεξαρτησίας θεωρίες που κυκλοφορούν τελευταία στο "τοπικό" διαδίκτυο. Αναφερόμαστε στην κουβέντα που ορισμένοι έχουν ανοίξει για το χαρακτήρα των διάφορων δημοτικών συνδυασμών και στις διακηρύξεις τους στις επικείμενες δημοτικές εκλογές. Οι διάφοροι «ανεξαρτησιολόγοι» αγνοούν ότι το ανεξάρτητο του χαρακτήρα ενός υποψηφίου και ενός συνδυασμού διαμορφώνεται τελικά από την πολιτική του στα μεγάλα και μικρά ανοιχτά μέτωπα στην πόλη και όχι από την κομματική του ταυτότητα. Με άλλα λόγια είναι η στάση και η πρακτική του καθενός απέναντι σε πολιτικές που κινούνται σε κατεύθυνση αντίθετη με το συμφέρον της πόλης που αναδεικνύουν το επίπεδο ανεξαρτησίας των συνδυασμών και υποψηφίων δημάρχων. Κανείς δεν κρύβει την κομματική και ιδεολογική του ταυτότητα. Δεν χρειάζεται κάτι τέτοιο. Ο δημότης κρίνει έργα, πρακτικές, απόψεις και όχι κομματικό status. Άρα αν η συμπολίτευση ή αντιπολίτευση προτάσσουν σταθερά το στόχο για ανάπτυξη και πρόοδο της πόλης, αν είναι έτοιμοι κάθε στιγμή να υπερασπιστούν αυτό το στόχο , ανεξάρτητα από πολιτικό κόστος, τότε και μόνο τότε είναι ανεξάρτητοι από δεσμεύσεις που πιθανά υπαγορεύει η κομματική τους προέλευση. Αυτό κρίνεται τελικά από τους δημότες. Και αυτό επικροτούν ή , σε αντίθετη περίπτωση, αποδοκιμάζουν. Τα υπόλοιπα είναι τουλάχιστον αφέλειες. Αλλιώς αποτελούν σκόπιμη και κακοστημένη προπαγάνδα αφού αυτοί που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους είτε είναι εδώ και δεκαετίες κομματικά φερέφωνα είτε ανεξαρτητοποιήθηκαν ξαφνικά αφού προηγουμένως είχαν φιλήσει κατουρημένες ποδιές για να πάρουν την κομματική ευλογία.
